Afgezien van de verwarring, serveert La Bella Napoli een aantrekkelijk racket

Op vrijdag 22 juli 2016 wordt op het aanrecht in La Bella Napoli op Town Square in Las Vegas een verse hete pizza getoond. Donavon Lockett/Las VegasJournal

Diners worden getoond tijdens het eten in La Bella Napoli op Town Square in Las Vegas op vrijdag 22 juli 2016. Donavon Lockett/Las VegasJournal

Een zicht op het eetgedeelte buiten wordt getoond in La Bella Napoli op Town Square in Las Vegas op vrijdag 22 juli 2016. Donavon Lockett/Las VegasJournal

Wat een racket.

Het was eigenlijk een racket - eigenlijk een rachetta genoemd - dat me naar La Bella Napoli Pizzeria op Town Square trok. Ik had daar iets gezien dat een evenement aankondigde en naar het gerecht verwees, en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Destijds wist ik niet wat een rachetta was en had ik er ook geen gezien in Zuid-Nevada, maar ik was geïntrigeerd door de vermelding van een handvat gevuld met kazen. Een beetje onderzoek volgde en bingo: een rachetta heeft, ja, de vorm van een racket - een tennisracket - en het handvatgedeelte is een de-facto calzone, het deeg gewikkeld en rond de vulling. De rest, waar de snaren op een echt racket zouden zitten, is een gewone pizza.

de beste pizza in Las Vegas?

Ik ben nog steeds niet zeker van de exacte oorsprong van de rachetta, maar de naam van La Bella Napoli is een eerbetoon aan Napels, waar pizza als veel meer kunst dan sport wordt beschouwd, en dat leek een goed begin.

Van de vijf rachettas op het menu kozen we de Miami Open ($ 17,85). De korst was perfect, met een lichte maar rekbare textuur en de rijke rokerige smaak die alleen uit een houtgestookte oven komt. We hielden van het contrast van het calzone-achtige handvat, gevuld met een romige mix van ricotta, provola en Parmezaanse kaas. Maar ergens haalde iemand hun Opens door elkaar, omdat dit een kruising leek tussen Australian en Miami. We hadden hem vooral besteld vanwege de beloofde courgettebloemen in het handvat en bovenop de pizza, maar die waren nergens te vinden. Net als de Australian Open was de pizza gegarneerd met cherrytomaatjes, Parmaham, rucola en mozzarellaballetjes, maar net als de Miami Open had hij ricotta, provola (kleinere provolone, als je je afvraagt), Parmezaanse kaas en olijfolie, en geen tomatensaus. Het restaurant is nog maar een paar maanden open, maar ik denk dat een regel voor regel lijst op zijn plaats is voor de keuken. We vonden de rachetta ondanks de verwarring lekker en zouden het opnieuw proberen, hopelijk met de courgettebloemen.

We waren begonnen met iets dat zeer werd aangeprezen door onze server, de polpettone ($ 10,85), of gehaktballen voor jou en mij. Zoals ik al eerder heb vermeld, ben ik getrouwd met een gehaktbal-snob die ook een tomatensaus-snob is, en maar weinigen slagen erin om zijn verzameling te halen. Nadat ik me een paar minuten had verdiept, wist ik dat we het eens waren toen ik niets hoorde, omdat hij het te druk had met kauwen. De portie bestond uit drie gehaktballen, die elk slechts een honkbal in grootte opriepen; een mix van kalfs- en varkensvlees, heerlijk zwaar op basilicum en oregano en met een bolletje mozzarella erin gestopt, ze waren net zacht genoeg, net vochtig genoeg en geserveerd in een met mozzarella geglazuurde marinara waar een nonna trots op zou zijn.

Penne met asperges, garnalen, champignons en cherrytomaatjes was die avond een specialiteit ($ 19,85) en viel op doordat alle verschillende elementen tot het uiterste waren gekookt en geserveerd in een lichte, uitgebalanceerde saus met witte wijn en citroen . Grote contrasten hier in zowel smaak als textuur.

En panna cotta ($ 6,85) als toetje, die met zijn karamelglazuur en eiachtige rijkdom ons meer leek op een vlaai of crème caramel, maar we klaagden niet.

De service was overal erg goed, onze ober was een beetje spraakzaam maar efficiënt, vulde regelmatig glazen en onthield dingen zoals het brengen van verse vorken na het opruimen van onze voorgerechten - nee Wil je je vork houden? hier. De inrichting is eigentijds en gestroomlijnd, gedomineerd door de amberkleurige glazen betegelde klokvormige pizzaoven en een zeer aantrekkelijke plafonduitsparing gevuld met wijnvatverlichting, druivenbladeren en kerstverlichting. En er is een sfeer van bruikbaarheid; Theedoekachtige servetten zijn misschien een rage, maar ze zijn opmerkelijk effectief als je tomatensaus op je kin hebt.

La Bella Napoli, dat veel meer is dan een pizzeria, bevindt zich op een van die locaties op het stadsplein die door de jaren heen veel verschillende restaurants hebben gezien, dus een natuurlijke vraag is of deze zal overleven waar anderen dat niet deden. Ik zou het een goede kans geven, te beginnen met verbeterde bewegwijzering die het gemakkelijk maakte om de plaats te vinden, wat soms een probleem is op Town Square. Voeg daarbij een eigenaar die duidelijk de details zweet, plus goed eten en service.